Dit verhaal gaat over verloren skibril (niet meer te redden), verloren handschoen (niet meer terug te vinden), verloren hond (gelukkig terug gevonden), verloren slee inclusief 3 honden (gelukkig gestopt en teruggegeven).

Vrijdag j.l. startte onze 2-daagse husky-safari. De honden, 20 in totaal, waren al uitgezocht. We kregen eerst een demonstratie hoe je een husky voorziet van een harnas zodat deze aangelijnd kan worden. Daarna een demonstratie hoe je een slee kunt sturen (niet/moeilijk), en hoe je een slee kunt remmen (als je staat kan dat). Iedereen moest zijn eigen honden klaarmaken, de slee stond vastgebonden aan een boom. Ronnie ging nog even naar het toilet, bij terugkomst bleek dat haar honden haar skibril hadden verorberd. Niet meer te redden. De gids Panu voorop met 8 honden, dan Esther, dan Stephan, dan ik en Ronnie als laatste. Eén voor één werden de sleeën van de boom losgemaakt, en gaan. Voordat je vertrekt is het geluid van de honden oorverdovend, alles blaft, jankt, piept etc. Zodra de honden gaan rennen is het doodstil. In het begin is het erg wennen. Maar de honden hebben er zin in. Je moet je wel in eerste instantie zelf redden. Als er iets gebeurt dan moet de gids eerst een boom zien te vinden om de slee inclusief honden aan vast te binden, de rest gaat op de rem staan en de gids kan vervolgens het probleem oplossen. Ronnie verliest een handschoen onderweg maar kan dat pas een heel end verderop vertellen. Helaas, er is geen weg terug. We gaan over paden die geprepareerd zijn voor de huskyslee, maar komen ook op meren en moerassen waar geen paden zijn. Door diepe sneeuw, en de honden maar werken. Ook steken we wegen over waar eventueel auto's passeren, dat is dan even oppassen. Het weer was vrijdag niet zo koud (amper -10), maar wel met sneeuw en een gemene wind. Na een tijd gereden te hebben komen we bij een groot meer. Hier is een afdak, plek voor de lunch. Eerst de honden verzorgen (een brok bevroren vlees) en dan de lunch van de slee van de gids halen. Deze slee weegt aan het begin circa 200 kilo. Hij heeft niet alleen ons eten bij ons maar ook hondenvoer etc.). Onder een afdakje wordt een vuur gemaakt, soep gekookt, koffie en thee gemaakt etc. Bijzonder, zit je in het niets, aan een meer, uitzicht op alle hondjes die braaf in de sneeuw liggen. Met deze wind was het wel een frisse lunchplek.

Als de honden hard hebben gelopen vinden ze het lekker om te rollen in de sneeuw of zelfs hun hele hoofd in de sneeuw te begraven. Na de lunch alles ingepakt. Op het moment dat we vertrekken zie ik ineens een hond los voorbij rennen. Dat is de leider hond van Ronnie, de plaatselijke Houdini die zich uit zijn harnas heeft losgemaakt. De gids maakt een grote ronde op het meer, op weg naar het bos, hij moet tenslotte eerst een boom vinden om zijn slee vast te zetten, de honden blijven echt niet staan. Gelukkig komt de hond van Ronnie weer terug en wordt weer in zijn harnas en op zijn plek gezet. Dan gaat de tocht weer voort. Soms moet de gids ook helpen omdat iemand in een bocht in een boom vast zit met de slee, de honden gaan kort de bocht om, om dan de slee ook nog goed erom heen te sturen valt niet altijd mee.

Na 39,8 km verlies ik in een bocht mijn evenwicht en val van de slee. Het eerste wat ik me bedenk is de instructie, als je valt, altijd de slee vast blijven houden, je gewicht remt de honden, dan stoppen ze. NIET WAAR! Ik hang met 2 handen languit achter de slee, de honden rennen vrolijk voort. Als ik mijn lijf naar voren werk om op de ski's te komen, dan hebben de honden meer ruimte om te rennen. Dan met 1 hand op de rem, helaas, liggend kunt je niet veel druk op de rem uitoefenen. OK, dan 2 handen op de rem, helaas...........................................dan toch maar loslaten. De volgende slee vangt mijn honden niet, de gids wel. Ik ga mijn slee en 3 honden ophalen zegt de gids dat we over 200 meter op plek van bestemming zijn. Tja, bijna gered. Maar ja, uiteindelijk maar 2 blauwe plekken aan over gehouden. Er worden 2 lange kettingen gespannen in het bos. Hieraan moeten we de honden bevestigen. De hond loopt normaal op 4 poten ( 4-wheel-drive) maar ze moeten mee op de 2-wheel drive. Oftewel, til de hond op aan zijn halsband, dan loopt hij mee op 2 poten. Dan hoef je zelf niet te bukken en je kunt niet per ongeluk op zijn voorpoten gaan staan, want we hebben nogal lompe boots aan. Het eten voor de honden moet ontdooid worden, dus wij gaan eerst naar de cabin (wildernis hut) om onszelf te installeren. Leuke blokhut, geen stromend water, geen elektra, buitenhuis als toilet, apart gebouw als sauna. Helemaal goed. Iemand komt eten brengen (niet warm). Eerst overal vuur maken. In de open haard, in het fornuis, in de sauna. Als we klaar en geïnstalleerd zijn en iets hebben gedronken is het hondenvoer klaar. Een soort soep met vlees en brokken. We hebben 6 voerbakken voor 20 honden. Uitdelen maar. Als een hond niet eet moet de bak weggehaald worden. Zo leren ze dat ze moeten eten als ze eten krijgen. Laten staan is geen optie. Nadat we de honden hebben gevoerd en nog een laatste keer hebben geaaid gaan we naar de cabin. Ronnie en ik gaan als eerste naar de sauna. Die is niet om te relaxen maar om te wassen. Dat doen wij beide. En daarna afkoelen buiten in de sneeuw. Het diner is prima, lekkere soep, rendierstoofpot en een lokaal dessert. We liggen niet al te laat in bed................