De wekker staat vandaag op tijd, om 8 uur moeten we de honden voeren. Als ze gevoerd zijn mogen ze pas 2 uur later aan het werk. Dus, op tijd op, even naar het toilet buiten (gelukkig hoef ik er 's nachts bijna nooit uit) en op naar de hondjes. Die zijn blij om ons te zien. Het ritueel herhaalt zich, eten of bak weghalen. Nu krijgen ze veel water bij het eten, sommige honden willen dat niet en smijten met opzet de bak omver. Dan kunnen ze daarna het vlees opeten. Nadat we klaar zijn met de honden zijn we zelf aan de beurt. Even lekker ontbijten, boel inpakken, cabin opruimen en dan gaan we beginnen om alles op te tuigen. De achterste slee moet als eerste klaargemaakt worden. De bestuurder, in dit geval Ronnie, moet bij haar leiderhond blijven om ervoor te zorgen dat de honden niet alle lijnen door elkaar gaan halen. Dan de volgende slee etc. Het duurt dus even voordat je op pad kunt. De bocht waar ik gisteren ben gevallen overleef ik ternauwernood. Er vinden vandaag wat reddingen plaats, slee uit boom trekken, in elkaar verstrikte honden ontwarren etc. Ik kom verkeerd in een bocht en moet uiteindelijk de slee laten gaan. Ditmaal sta ik, maar kan de slee niet houden. Er zit geen stop op de honden. En af en toe krijg je de schrik van je leven, dan gaat er ineens tijdens het rennen een hond zitten om te poepen. Chaos alom, de hond licht zijn collega's niet in, en de bestuurder moet een noodstop maken met de rem om niet over de honden heen te rijden. Maar al met al is het goed te doen, fysiek minder zwaar als de sneeuwscooter. En bijzonder, het landschap glijdt aan je voorbij (de sneeuwscooter maakte erg veel lawaai), de honden blijven lopen, soms moet je even helpen bij hellingen, soms remmen met afdalingen. Elke keer moet ik weer lachen als we stil staan, dan begint het kabaal van de honden weer. En ondanks dat er 3 sleeën voor me stil staan, mijn honden blijven trekken om vooruit te komen, niet te geloven, wat een energie en werklust. De honden zijn schatjes, mijn leiderhond wil wel in mijn overall kruipen, en ik heb ook een exemplaar met ijsblauwe ogen in mijn team. Het is vandaag niet koud, bijna windstil en geen sneeuw. Heb al iets minder kleding aan.

We lunchen op dezelfde plek. Fijn, geen wind, we zitten nu meer relaxed. Daarna weer snel verder. Uiteindelijk komen we rond 4 uur aan op de huskyfarm, 48 kilometer afgelegd. De honden moeten van de slee, harnas af, naar de eigen plek worden gebracht aan een hondenriem, dus nu moet 4 wheel drive. We gaan nog even kijken naar de puppies, schattig. Het was een erg bijzondere ervaring, zeker voor herhaling vatbaar. In het hotel lekker gedoucht, lekker drankje, sauna, eten, drankje en koffers pakken. Helaas het einde is in zicht.