De expeditie is dus later van start gegaan door mijn vertraging. Gelukkig hebben ze op mij gewacht. Ik had alleen nog maar een aanbetaling gedaan, misschiennwas dat wel een extra motivatie om te wachten, hahahah We zijn de 2 e dag rond 11-11:30 uur vertrokken.,het heeft heel wat voeten in de aarde,alles zadelen (niks gespen, allemaal leren riemen) en het klaar maken van de pakpaarden en muilezel is een kunst op zich. Wij als toeristen kunnen weinig doen omdat we het systeem niet kennen. Ik rij op Solo, een hengst van 15 jaar. Lijkt op een schimmel met grijze manen en bruine oren. Fijn paard dat ik kan handelen. Wil wel voorin rijden, achterin wordt ie erg ongelukkig van. De ruiters zijn: adolfo (gids), juan ( zoon adolfo van 10 jaar), Perla (vriendin en hulpje onderweg), Pedro (hulp onderweg met paarden, visser en klusser aan de estancia's), Lina (zweedse die in chili werkt, Erik ( vriend van Lina ook woonachtig in Chili) ennde enige die geen Spaans spreekt, oftewel ik zei de gek. Vanaf de estancia van Hector vetrekken we te voet, we moeten eerst een hoge steile helling af. juan is de enige die dat te paard mag, die is zo klein, die vind je amper terug op zo 'n groot paard. Beneden op het strand vang je gewoon je paard en spring je erop. Het is ruige natuur. Je ziet niet alleen levende dieren ( die allemaal vluchten), maar ook kadavers van bijvoorbeeld koeien. Gesneuveld....na een tijdje rijden is er een stop. Vuurtje maken, water uit rivier, koffie maken, sandwich eten...het leven kan simpel zijn. Na de stop weigert het eerste paard het strand op te gaan. Blijkt er een dode zeeleeuw te liggen. Ja, daar zou ik ook niet overheen stappen. Pedro, die meestal een stuk vooruit rijdt vindt een veulen op het strand van een paar dagen oud. Van de helling gevallen. Hij brengt het naar boven, daar blijkt een kudde wilde paarden te staan. Het is de vraag of het veulen wordt opgenomen in de groep, het diertje heeft in ieder geval een tweede kans. De muilezel wil nog wel eens rollen in het zand, dat mag natuurlijk niet met onze bagage. Dan moet iemand als een gek er opaf galoperen om het beest op te jagen, Juan is daar erg goed is. Het kleine ventje jaagt ook de koeien opmdie we onderweg tegenkomen. Is niet nodig want die rennen voor ons weg, maar stoer is het wel, onze kleine Gaucho. In de volgende Estancia kan niet iedereen binnen slapen. Erik en Lina slapen in hun eigen tent die ze mee hebben genomen. Alle paarden afzadelen, zadels binnen leggen, kachel opstoken, het is alsof dit al 50 jaar is verlaten. Vroeger hadden ze schapen in dit gebied en woonden hier mensen. Dat is nu voorbij, er is een ziekte onder de schapen en her houden ervan kost veel werk. Ze hebben nu koeieb, die hoeven ze maar 1 maal per jaar te zien en brengt meer geld op. Je hoeft er dus niet te wonen. Reizigers mogen de estancias gebruiken als onderkomen. Er schijnen mensen mer 4x4 te komen of per motor. Ik heb al die dagen geen mens gezien of gehoord. Er wordt weer gekookt op 1 gasbrander en de kachel, flesje wijn erbij, wat heeft een mens nog meer nodig....... Pedro heeft een aantal grote vissen gevangen, dus aan eten geen gebrek. Adolfo heeft in elke estancia afgesloten voorraadkasten met blikken eten etc. Op de derde dag regent het, het was die nacht ookmerg onstuimig weer. We lunchen met vis en Matambre ( voor de kenners, Monique, kun je koud eten met mayo). We zadelen de paarden en moeten tussendoor schuilen voor de regen. Als we eindelijk kaar zijn met zadelen breekt de zon door, gracias! Pittige rit, veel over de kliffen heen, als je last zou hebben van hoogtevrees (akelig smalle paadjes en geen paadjes naar boven en beneden) dan heb je her hier zwaar. De paarden leveren zwaar maar excellent werk. We zien vandaag wilde paarden (Adolfo moedigt ons aan om met ze mee te galopperen, stoer!), vossen, weer een konigspinguin die uitgebreid voor ons poseert, condors (het blijven indrukwekkende zwevers). Voor de kust liggen veel scheepswrakken , het zijn gevaarlijke wateren hier. Sommige wrakken liggen er al meer dan 100 jaar. We rijden over turfgrond, je ziet het veren. Als we om 19,30 uur de rivier willen oversteken blijkt het te diep. Adolfo heeft de getijdetabellen bij zich. Er zit niets anders op dan te wachten. We zoeken een beschutte plek en maken een vuurtje. De rest van de Matambre eten we op. Om 21:00 uur kunnen we oversteken, pedro is alvast vooruit. We gaan dan mosland in. We moeten nu achter elkaar rijden, de paarden kunnen hier wegzakken, dus achter elkaar rijden is het veiligst. Soms zakken de paarden tot aan de knieen weg. Het paard van Erik zakt een ker zo diep dat het valt, en Erik ook. Het is gelukkig voor beiden een zachte landing. We arriveren in het donker (het wordt pas tegen 23 uur donker). Heb aardige spierpijn in middel. De Argentijnen eten laat, wij dus ook door ons late ritme. We eten vaak pas om 23 uur, dan heb je om 19 uur zitten snacken met crackers met pate, koekjes of iets dergelijks. In de estancias hangen overal bordjes met de namen van de expedities, de deelnemers, namen van de paarden, dus ik vereeuwig mijn naam ook maar even op de muur. De vierde dag weer langzaam op gang. Gevoetbald met Juan, stukje gewandeld. We vetrekken weer laat. Het is weer steile hellingen. Een opgang bij het strand is erg lastig. Een pakpaard van Pedro gaat onderuit. Adolfo "verliest" op weg naar boven zijn 2 pakpaarden. Die willen niet naar boven en moeten met een zweep worden gemotiveerd. Wij komen heelhuids boven, maar de muilezels komt met zijn achterbenen vast te zitten, totaal weggezakt. Dat is een hele operatie geworden om die te bevrijden. De pakpaarden rijden per 2, de achterste is met het halster vastgebonden aan de staart van het eerste paard. Dat levert af en toe rare taferelen op. Als het eerste paard over een moeilijke plek springt, wordt nummer twee automatisch meegesleurd. Over nekhernia gesproken. Vanaf een klif bekijken we een hele groep zeeleeuwen, mooi gezicht. In het bos moeten we 2 maal afstijgen omdat het pad zo slecht is. De eerste keer loopt mijn paard weg ( neemt stiekem een zijpad). De tweede keer loop ik voor mijn paard te zwoegen, helling op in de modder. Loopt meneer tegen me aan en ik lig op mijn knieen in de modder. Hoorde ik zachtjes gehinnik achter me? Weer mosgrond, we moeten afstijgen. De paarden zakken af en toe weer weg. Nog een laatste steile afdaling ( eerst paarden, dan ruiters), dan zijn we in thetis bay, rustpunt in de reis en de meest luxe estancia. Ok, rustpunt voor mijn vingers, ik open even een flesje Malbec, salud!