Na een korte nacht wee op. Op naar het vliegveld. Op het vliegveld is geen pinautomaat, ik kan met dollars niet terecht. Kan niet eens een bak koffie kopen. Iemand van de groep betaalt voor mij. Ik heb geluk, ik zit links in het vliegtuig, aan het raam. We vliegen langs het Himalaya gebergte en passeren de Mount Everest. Vanwege bewolking viel het waarschijnlijk tegen, had het meer spectaculair verwacht. De landing was wel spectaculair, we gingen op de baan van links naar rechts, maar uiteindelijk kwam het toch goed. Aangekomen in Gawahati (india). We konden kiezen: of wachten in een restaurant bij het vliegveld of met 2 jeeps naar een tempel. We hebben voor het laatste gekozen. Het verkeer is druk en chaotisch. Opeens, op een drukke weg, een ander transportmiddel: een olifant. Als we even later stil staan worden we ingehaald door het grote dier. Wat een gezicht, dat zie je thuis niet. Ik wordt vaak aan mijn werk herinnerd, overal zie je TATA auto's rijde. Ook de koeien op de weg is wennen. Iedereen past zich aan aan de koeien, rijden er omheen. Ook geiten midden op de weg, soms nog aan het zogen. Een rare gewaarwording. De eerste tempel is niet echt indrukwekkend, op naar de volgende. Die is groot en druk bezocht. Wij zijn hier een bezienswaardigheid, zoveel toeristen zien ze hier niet. Wij worden op de foto gezet of mensen willen je een hand geven. Gelukkig is hier in de buurt wel een pinautomaat, kan ik roepias pinnen, kan ik tenminste water kopen. Het is hardstikke benauwd. Daarna door voor de lunch, daar ontmoeten we de rest van de groep. Lekker gegeten, vanalles van de kaart besteld. En dan moet je € 1,5o betalen. Dan nog 85 km rijden, dat vergt 2,5 uur. stukken weg zijn echt slecht, en dan bedoel ik echt slecht. Ook al rij je 20 km, dan nog wordt je helemaal door elkaar geschud. Dan de Indiaase grens, we moeten uitchecken. 18 paspoorten afstempelen duurt wel even. Ondertussen komen festival gangersvoorbij, allemaal mannen. Ze willen met iedereen op de foto, we hebben weer veel nieuwe vrienden. Vervolgens door 7 km niemandsland, langs theeplantages.

Dan komen we bij een grote poort, doet mystiek aan, dit is de grens van Bhutan. We zijn net op tijd, 17.50 uur, om 18:00 uur gaat letterlijk de poort op slot. De gids brengt ons snel naar het hotel en racet terug, zij willen nog naar huis voordat de grens sluit.

We worden door de Bhutaanse gids hartelijk ontvangen met voor ieder een witte sjaal. We zijn echt welkom. Lekker gegeten, ook geljik het nationale gerecht geprobeeerd, groene pepers in kaassaus. Is te doen.

De nacht was iets minder, vanaf 1 uur harde regen en onweer. Mijn nachtkastje staat voor de deur, ik kan mijn kamer niet afsluiten. Het comfort valt me verder best nog mee.

Groet,

Rian